5
eskilerin tabiriyle can'dı çinçin. küçüklüğümüzde saat 23'lere kadar dışarıda kafanıza göre gezebiliceğiniz tehlikenin sizin için hiç bir zaman olmadığı yerdi. komşuların hepsi birbirini tanır dışarıda yapılan sokak maçlarında 9 yaşındaki çocuktan 30lu yaşlardaki mahallenin büyükleri bile katılırdı. şamatası ayrıydı kapıların önünde yapılan çaylar bakkaldan alınan petibör püküvülerin arasına sürülen halden gelmiş mis gibi pudra şekerli lokumlar. annelerin 'olum terleme bak katil etcen beni' bağırışları arasında çocukluğun geçebiliceği en güzel yerdi. ama çok iyi hatırlıyorum sene 2001 di bir mahalle kavgasıyla patlak verdi herşey. anlatması çok uzun sürerdiye anlatmıyorum bi kaç yüz kelimelik birşey değil çinçin.en azından benim için. 2002 de toki'nin çinçin mahallesinin arkasına düşen ve asıl hırsızları içinde barındıran yenidoğan ve polisgirmez mahallelerinde inssata başlamasıyla oluştu herşey evleri yıkılan tüm insanlar çinçin'de tek tük olan binalara yerleşmişlerdi. mahalleye ısınmak istemediler mahallede onlara. o günden sonra tek tek ayrıldılar benim arkadaşlarım ve aileleri tüm mahalle büyükleri geçim sıkıntısı derdiyle taşındı canımızın iki yarısından. sene oldu 2011 şimdi heryerde görebiliceğiniz esrar satıcıları ara mahallelerde çalıntı arabalarla dolşaan hap satıcıları ve karanlık bina komürlüklerinde barınan tinercilerle doldu bu mahalle. ve eskisi gibi polisin artık girmekten korkutuğu bir yerde değil. yunusların kapı önünde sigara keyfi yaparken uzun saçımdan dolayı her gün üzerimin arandığı bir yer. sözde ben hap almaya gelen zengin çocuğuymuşum her seferinde evimin önünde görüp durdukları biryer. bizim can'dı çinçin ki halada öyledir.