14
yalnızlığı seven kendiyle vakit geçirmekten oldukça keyif alanların yaşadığı durumdur.
#105228 erhanyy |
1 yıl önce
13
Bu aralar bendeki his tam da bu
12
kesinlikle katıldığım bir önerme. dönem dönem ben de öyle bir boşlukta hissediyorum ki kendimi. sevinsem mi üzülsem mi bilemedim ama demek ki sadece benim başıma gelmiyormuş bu his ilgiç.
11
Mutlu oldugun her yer senindir.
#105066 Renas |
3 yıl önce
10
insan kendi bedenine ait hissetmeyince, hiçbir yere ait olamıyormuş, onu fark ettim. aklımız neredeyse aslında oradayız aklımızın kaldığı yer bir olmaz ise o zaman bu boşluğa dönüşüyor. hasarsız çıkmak için ait hissetmemek gerekiyor demiş anonim bir yazar.
9
Tabii sormak lazım "kendini bir yere hissetmek mi lazım?". Öncelikle, bu sadece yobazlar içinde yaşayan modern insanın senaryosu değil yukarıdaki bazı yorumların aksine. Öyle dönem olur insan kendini dünyaya ait hissedemez. Bazıları bu duyguyla yıllarca yaşar kendi içinde, ve sonunda vazgeçer hayattan yavuz çetin, chris cornell gibi.
Aidiyet hissi, insanın kendi mevcudiyetini anlamlandırmasını oldukça kolaylaştıran bir his, fakat bu anlamı sağlayan yegâne nitelik de değil, en azından olmamalı. Kimi insan aidiyetini bir şehre, kimisi bir kişiye, kimisi bir ülkeye emanet eder; bu güzel hissettirir ve yaşama bağlar kişiyi. Kimisiyse herhangi bir aidiyet hissi taşımaz, taşıması gerektiğini düşünürse dertlenir; böyle bir zorunluluk olmadığını, bütün bir ömür göçebe gönlü ile yaşamaktan keyif alabileceğini mümkün görürse dertlenmez.
Sonuç olarak, zaten aidiyet neymiş ki? Bir ailede doğdunuz ya da bir aile kurdunuz diye oraya mı aitsiniz? Bir ülkenin ya da şehrin mayasıyla yetiştiniz diye orası mı sahibiniz? İnsan ortalama yetmiş yıl yaşıyor, yirminizden itibaren bu konuda bilinçlisiniz diyelim, elli yıllık kalan ömrünüz tek bir yere aidiyet hissiyle mi geçmeliymiş ki? Tanım gereği, aynı anda birden fazla yere de aidiyet hissi taşımak mümkün değil gibi.
#104974 lakayt |
4 yıl önce
8
Çok kafa yorunca kafayı yedirendi bir zamanlar. Ancak aidiyet bence biraz kişinin kendini kabullenmesiyle alakali, turkiyede yasamissin, bilmem ne sehrinde yasamissin vs eger kendi varolusunu kabul ettiysen ya da ozsaygin yeterli bir seviyede ise bir onemi kalmiyor. Cunku zaman ya da mekan bagimsiz zaten varoldugu sekliyle mutlu olabiliyorsun. Toplumda kabul gormemek, bir azinligin icinde bulunmak, bazi ozelliklerden dolayi dislanmak ulkemizde cokca hissettirilen seyler oldugu icin de nereye gitsem de kendimi biryerlere ait hissedebilsem diyor insan tabi. Benden degilsen siktir git modunda yasandigi icin habire kendimize benzer insanlar bulmaya calisiyoruz, bulabildigimiz olcude bir rahatlama geliyor, ama yine de kaybolmuyor o his cunku toplum boyle kardesim napican.
7
ben bunu kendi şehrini bulamamak olarak tanımlıyorum. ne kadar güzel olsa da bi şehir bazen öyle yabancıdır ki size daha gelir gelmez bir gün gitmeniz gerektiğinin farkındasınızdır. belki de bu evrenin seyyah olmanız için size verdiği bir işarettir.?
(bkz: memur çocuğu)
6
sürekli bir alıp başını gitmek isteğiyle yaşamaktır. ama bilirsin ki başını alıp gideceğin yere de ait olamayacaksındır. gurbeti her daim içinde taşıma durumu.
5
sadece mekan olarak değil yanında bulunduğun gruptan insanlardan da uzak hissetmektir daha fenası ise (bkz: hiç kimseye ait olamamak )
4
gittiğin heryerden eski sevgiliye creep şarkısını yollamaktır.(bkz: radiohead)
#47323 la nausee |
13 yıl önce
3
bana ara sıra olan bir duygudur. yalnızlıktan olduğunu düşünürüm hep ve genellikle ilişki sonlarında hissederim çünkü yaptığın şeyleri yapamıyorsundur artık, kollarının arasında kimseyi tutmuyorsundur, boş gelir her yer sana, "niye gideceğim oraya" dersin ve sonunda kendini hep yatağında bulursun amaçsız bir şekilde, alıştığın yerler sana ızdırap vermeye başlamıştır artık anılarla doludur ve en sonunda hiç bir yere ait değilsindir, hiç bir yerde sana ait değildir *
#23856 zoneiw |
14 yıl önce
2
facebook'ta ilkokul ve liseden toplam 600 arkadaşı olmasına rağmen sadece 2 tanesiyle görüşür. bağlanamamıştır bir türlü. tutunacak yer arıyor gibi görünür, ama yapısı gereği o boşluk artık evi olmuştur. hayatı bir yerden sonra hep araf hep araf...
en çok da otobüs yolculuklarında sıkıntı çekerler. eğer yanınıza oturan benim dedem gibi bir adamsa, yolculuk bittiğinda daha da bir mutlu olursunuz
1
vardır böyle bir şey.. hiç bir yer yuvanız değildir, huzuru hiç bir yerde bulamazsınız, evler oteldir, sokaklar yüzler geçicidir.. bilirsiniz bir gün gideceksiniz buradan.. hiç bir yere, hiç kimseye bağlanmamayı öğrenirsiniz daha doğrusu yaşam şekli haline getirirsiniz, insanlar bunu anlamaz... memleket nere kardeş?? sorusuna cevap verememek ise en kötüsüdür ama bunu anlayamazlar off off trajik...
- anne baba istanbul ben balıkesir doğumluyum ama 10 günlükken diyarbakıra gitmişiz ve ben balıkesire ilk defa 17 yaşımda gittim.. nereli miyim ebeninkiyim kardeşim!!
#23806 duman |
14 yıl önce