117
uzun süredir yalnızım.yaklaşık 5 yıl.üstelik bu durum kendi tercihim.çoğu insan için affedilebilir bir çok sebepten en yakın arkadaşlarımla bile iletişimimi kestim.yeni insanlar hep var oluyor ama benim onlarla konuşabilecek hiçbir şeyim yok.çoğundan ilk dakikada uzaklaşmak istiyorum.insanlar nedense benimle iletişim kurmak istiyorlar.sanırım sakinliğim dikkat çekici.fakat benim onlarla konuşabilecek hiçbir şeyim yok.neden bilmiyorum..ne hissediyorsam kendi içimde kalıyor.heyecan,üzüntü..paylaşabileceğim kimse yok.görünen o ki olsun da istemiyorum.babamı kaybettiğimde 9 yaşındaydım.o günden sonra konuşabileceğim bir şeyim kalmadı.hatırlıyorum kız arkadaşlarım konuşurken keşke bende konuşacak bir şeyler bulabilsem de sıkılmasalar benden diye düşünürdüm.lise bitene kadar bir şekilde idare ettim.sonra tamamen koptum.bazi gunler 100.yila babami son gordugum yere gidiyorum.babami hem cok seviyorum hem ona cok kızgınım.Allah ailemi benden almasın.ben bir daha bu acıyı hissetmeyi istemiyorum.bir daha biri gidecekse bu ben olayım.başka bir şey istemiyorum
#98836 fiction |
10 yıl önce