2
kendisine dair duyguların son kırıntılarının da bitmek üzere olduğu kavramdır.
(bkz: 21 ocak 2014 ali ismail korkmaz davası karar duruşması)
işin aslı, sanıkların cinayeti kasıtlı işlemedikleri hükmüne bir yere kadar katılmak mümkün olabilir. sanıklar hırslarını almak için ayarsızca ve fakat öldürme kastı olmadan, sadece iyice "dersini alana kadar" dövmek amacı ile hareket etmiş olabilirler. hukuk hadiseye objektif bakma zorunluluğu ile, elindeki kanıtlardan bu sonucu çıkarmış olabilir. hadi bunlara eyvallah diyelim... bana kalırsa bu davanın vicdanları esas kanatan kısmı, sanıkların cezalarına "iyi hal" indirimi uygulanması olmuştur. pişmanlık beyanında bulunmayan, hareketlerinden herhangi bir pişmanlık belirtisi göstermeyen; üstelik savunmalarında hiç utanmadan "görüntülerdeki ali ismail değil" "ben görevimi yaptım" vs. laflarıyla suçsuz olduklarını iddia eden sanıklara dair bu "iyi hal" nerede ve nasıl görülmüştür? hukuk söz konusuysa "oğlu öldürülmüş annenin gözlerinin içine baka baka" gibi laflar ajitasyona girer; ama mahkeme hükmünün her satırını gerekçelendirmek zorunda değil midir? yoksa bir tek bir canın vahşice katledilmiş olmasına kahrolan bir grup azınlık olarak biz mi göremiyoruz bu sanık vatandaşların iyi halini?
- ulan bari en azından inanmaya ve unutmaya hazır konformistlere tutar bir dal bıraksaydınız be!