35
insanlarında acayip bir "izmir milliyetçiliği" olan memleket. aslında bu neredeyse tüm ege'de var. (bkz: ege milliyetçiliği)
bir izmirli, halis muhlis egeli olan beni bile memlekete gidince rahatsız etmektedir bu durum bazen.
dost/konu/komşu/akraba: eee nasıl ankara?
ben: güzel, nasıl olsun.
dost/konu/komşu/akraba: yok ya, bizim buralar bir başka. domatesi bile değişik buraların.
ben: eee tamam ben de buralıyım. biliyorum. ankara'da da var domates.
dost/konu/komşu/akraba: yazık oğlum ankara'da kim bilir ne ilaçlı oluyordur o domatesler. hem orda nerde verimli toprak? bi de kim bilir kaç para veriyorsunuz bizim burda yüzüne bile dönüp bakmadığımız meyve sebzeye. yok yok, bizim buralar gibisi var mı ya!
ben: o_o
ayrıca türkiye'nin en güzel şehri diye adı geçer bu şehrimizin kimi sohbetlerde. bir izmirli olarak açık ve net söylüyorum: eğer bu doğruysa vay türkiye'nin haline! yarısından fazlası çarpık kentleşme ve gecekondu olan şehrim(iz) kabul edelim ki "wow" denilecek bir şehir değildir malesef. (kordon - alsancak'tan kafanızı bir çıkarın, basmane'den doğru ilerleyin bakalım doğuya!)
tamam izmirin en güzel yeri ankaranın en güzel yerine 10 basar ama yine de izmirin eksiği ve kusuru çoktur. bunu görmeyen kör bir kendini-aldatma içindedir.
belki hiç göç almamış ya da planlı bir şekilde almış olsaydı, o güzelim tarihi dokunun içine (herşeyin içine ettiğimiz gibi) edilmemiş olsaydı, medeniyetlerin doğuşuna ev sahipliği yapan toprakları ve eserlerini adam gibi korusaydık, ya da en azıncan o ucube büyükşehir belediyesi binası orada gedubet gibi durmuyor yerinde binlerce yıllık mimarisine uygun zarif binalar duruyor olsaydı evet o zaman dönüp bakınca "wow" diyebilirdik.
diyeceği şudur ki bence biz o binlerce yıllık kültür birikimi olan şehrin bedenine sahip olduk sadece, ruhuna değil.
#65084 lefteris |
12 yıl önce