2
bitirdiklerim, yitirdiklerim, kalmaya tenezzül etmediklerim…
kalmaya tenezzül etmeyişlerinizden kaynaklı bir telepati var aramızda.
okurum sizi, zihninizi değil kalbinizi.
ben iyiyim. hatrımı sormayın sakın, cevap vermiyorsam eğretiliğimden. yakışmıyor üzerime merhametiniz.
anlamsızsınız.
varla yok arasında tuttuğum bendeki araftasınız.
aklımın içinde kalsanız bile, kalbimin çok uzağındasınız.
dinlemediğim şarkılarda, yaşamadığım anılarda aklımdasınız.
kaldığınızda yoktunuz, gittiğinizde varsınız.
aynadaki ben oldunuz çoğu zaman, görmek istediğim ben; giz katmak üzere boyanmış, sır tutmak üzere adanmış.
bende “iyi”yi gördünüz. İyi kaybedendir. neden beni buna, beni olmayan bana yakıştırdınız?
bitirmek temasına kurulu cümleleriniz bende sizi yok ediyor. geç kalınmış cümlelerse eğer bana beni iade ediyor. ve aidiyet bu kez en sağlam temeline kuruluyor. ait olmak için yalvarıştayken tanrınıza, neden hep kaçamaktınız?
farkındaydınız. “kötü”ye kötüyle cevap verecek kadar da akıllıydınız. aklınız gelgitler yaparken çevremde neden hiç beni uyarmadınız? “iyi” gördüğünüze verdiğiniz “kötü” karşılıklarda neden aklınızı kullanamadınız?
başımı dayadığım omuz olmak istediniz. birini güvende hissettirmek, kendini güvende hissetmekten daha çok hitap etti asla itiraf etmediğiniz bencillik duygunuza. ben sizde hep güvendeydim, siz bende yalanda. yalan güzeldir, güzelse hep gitmek isteyen. gurur duymak zamanı: hepiniz fazlaca güzeldiniz,
hepiniz fazlaca güzelsiniz.
mutlu olmalısınız
çünkü;
hiçbirinizin gittiği geceyi unutmadım.
ama yalnızca birinizin ertesi gününü hatırladım.