4
sanılanın aksine ayrılığın en rahat ilk iki dakikasıdır. daha içinizde özlem yoktur, onun yerine öfke vardır, sonuna kadar haklı olduğunuzu düşünürsünüz. umutlarınız çok tazedir, hatasını anlar döner, hatalıysam gider özür dilerim beni anlar, bensiz yapamaz vs vs gibi bilinçaltında kımıl kımıl dolaşan düşüncelerin en canlı olduğu iki dakikadır. ayrıca bir anlık özgürlük o kadar tatlı gelir ki insana; hayatın anlamını bulmuş gibi, omuzlarınızdan beş bin tonluk bir yük kalkmış gibi, sanki tüm duygularınızı aldırmış gibi yürümeey başlarsınız.
(madem başladım devamını getireyim)
sonra o iki dakika geçer, 2 saat olur, 4 saat olur... telefon çalmaz, çalsa da operatördür küfrü basar, bir bira daha açarsınız. e bunun üstüne dinlediğiniz radyo rahat durur mu sanıyorsunuz? o da yapar bi ibnelik anıları canlandıracak bir şeyler çalmaya başlar. öyle olmasa dahi siz zaten ota boka anlam yüklemeye o kadar müsaitsinizdir ki serdar ortaç'da bile hüzün yaparsınız. bir eliniz telefonda... arasam mı aramasam mı... çaresizliğin dibine vurduğunuz andır işte o. hayat masallardaki gibi değilmiş değil mi? sonsuz mutluluk mu? amma enayimişsin sen de be kardeşim. bir süre sonra başka rahatsız edici bir duygu sizi sarmaya başlar ki işte o geldiğinde korkun. çabuk gitmez o çünkü. acaba şimdi ne yapıyor? acaba şimdi kimle. çıldıraca gibi olursunuz. hayatınızın bir parçası olmuş kişi ya şimdi bir başkasının elini tutuyorsa? işte o noktada odalar dar gelir, ne kalabalık size huzur verir ne yalnızlık. uyku tek çözümdür.
iyi uykular.