29
puzzle yapmak bunlardan bir tanesidir benim için. ev arkadaşımın yıllardır dokunmayıp bir heves belki kalabalık olunca yapılır diye asıl evinden getirdiği bir puzzle'la başladı her şey. salonda bir masa tahsis edildi; goygoy muhabbet derken salona gide gele bir şekilde bitti o puzzle, çerçevelendi duvara asıldı. eserimizle çocukça bir gurur duyarken bir yandan da elimiz boş kaldığı için üzülüyorduk haliyle.
hiç vakit kaybetmeden ikinci puzzle alındı, ilk günkü heyecan ile, işler güçler elverdiğince ve denk gelmesine göre bazen yalnız bazen de beraber oturup bir şekilde bu da bitirildi, çerçevelenip asıldı. sonra baktık kafa dağıtmak için birebir, maddi yükü gayet makul, yalnız veya topluca da yapılabilen ve çok da keyif veren bir hobi olduğuna kanaat getirdik ve de bir daha önünü alamadık. arkadaşlarımız eve çıkıyordu mesela, ev hediyesi olarak puzzle yapıp veriyorduk, alacak doğum günü hediyesi bulamıyorduk, puzzle yapıyorduk.
her güzel şeyin bir sonu var tabi, bu düzen de bir noktada arkadaşlar evden çıkınca mecburen bozuldu. onlarla bir sabah saat 5 sularında kafalar çiçekken yapılan bir çılgınlıkla siparişi verilen ve muhtemelen daha büyüğünü yapmaya hiçbir zaman yeltenemeyeceğimiz bir puzzle da kaldı mı bana. o günden beri de onlardan devraldığım bayrağı taşıyor, günlük hayatın stresinden kurtulmak için duşakabir yerine puzzle'ı seçiyorum.*