176
self rant mı denir ne denir, öyle birinci tekil şahıs ekleriyle dolu sıkıcı bir şey olacak bu. uyarıyı koyayım da ne olur ne olmaz.
son iki yıldır yaşadığım bir problemim var, ama öyle bir kısır döngü ki çözemiyorum. Lisede filan da çok sessizdim, iki yakın arkadaşım vardı ve onun dışında çok az kişiyle iletişim kurardım, ama en azından 25 kişiyi tanımak ve aralarında olmak zor bir şey değildi. Ama şu iki yıldır girdiğim hiçbir ortama uyum sağlayamıyorum, Dış görünüşümden hiç memnun değilim, muhabbetim de sıkıcı belki bu sebeplerden konuşmasam, kimsenin dikkatini çekmesem daha iyi olur gibi geliyor. Mecburen birileriyle konuşunca saçmalamamaya kasarken farkında olmadan tersliyorum sanırım, çok soğuk birisin diyorlar sonra da. bazen stres yapınca kaçıyorum hatta. Bi konuda sıkışınca, heyecanlanınca bir şekilde tüyüyorum oradan. Çok saçma farkındayım ama gitmiyor yani. Sunum yapacağım, bir telaş geliyor ortalara doğru, kapatıp konuyu bu kadar deyip bitiriyorum notumu alıp çıkıyorum dersten mesela. Yolda biri x nerede diye soruyor kesin yanlış cevap veririm, komik bir şey çıkar ağzımdan diye "bilmiyorum" diyorum. Birkaç kez kulüplere katılayım dedim onlarda da 15 dakika filan dayanabildim. Derslerde de asistanlar sırf üşengeçliklerinden hemen grup olun diyorlar quiz olacağı zaman, orada masanın altına saklanmak istiyorum. Ödevler hep grup ödevi. Oda arkadaşımla da işte o günkü 2-3 haber hakkında 5 dk konuşuyoruz, kendisine gıcık oluyorum.* "Sosyal" olmak zaten istemiyorum ama hiç olmazsa biri bir şey sorduğunda telaş yapmadan cevap verebilmek isterdim.
Onun dışında yalnız başıma olmak hoşuma gidiyor, sinema filan da daha keyifli böyle. Fazla gezmeyince burs kredi filan rahat yetiyor. Ama günlük hayat sorun işte. Anneme anlatsam tüm akrabalar hatta komşu teyzeler bile öğrenir, gel Bursa'da oku arabayı altına veririz geyiğine döner konu, okulun rehberlik merkezine gitsem ondan da çok çekiniyorum. Lise arkadaşlarım da arayınca ya dert anlatıyorlar ya da erkeklerle ilgili konuşuyorlar, ben derdimi anlatamadığım için buraya atarlı atarlı şeyler yazıyorum. Pasif agresif saçma sapan bir insana dönüştüm. Yani böyle hayalet gibi mal bir hayat yaşıyorum iki yıldır, en azından sözlük var da kimse kim olduğumu bilmeden saçmalayabiliyorum. Gerçi burada adımı soyadımı fotoğrafımı paylaşsam yine tanımaz kimse ya, neyse.
İzlemediğim dizi, film, dinlemediğim albüm, oynamadığım oyun, okumadığım kitap kalmadı*. Can sıkıntsından sol elimle de yazmayı öğrendim.** eh derslerim iyi ama her sabah uyanıp saçımı taramak, bir sürü insanla aynı ortamda ders dinlemek, mecburen konuşmak çok zor geliyor. Akşam 10'a kadar bir şekilde zaman geçiyor* ama ondan sonra yapacak hiçbir şey yok. Geceleri 3'e 4'e kadar uyuyamıyorum, Bazen 12 gibi uyuyabilirsem sabah 5'te uyanıp üç saat mutsuz bir şekilde havanın aydınlanmasını, günün başlamasını bekliyorum. Hani böyle tipler var ya, bir yandan lise öğrencilerine ders veren, 50 kulüpte aktif, sabahları spor yapan, müthiş sosyal, güzel/yakışıklı etc. işte onları kıskanacak enerjim bile yok. Hiçbir yeteneğim yok. Evet kimse yüzde yüz mutlu değil, evet herkes dertli, tek sorunu olan ben değilim ama insan bencil oluyor işte biraz. Bir şeyler değişsin diye öyle bekliyor. Herkes bu derece kendinden memnuniyetsiz ise nasıl milyonlarca yıldır türü devam ettirmişler kavrayamıyorum. Baya uzattım ha. Lise 1'de filan salaklaşır kızlar bu şekil genelde, ergenliğimi geç yaşıyorum sanırım. Boyum da geç uzamıştı zaten ondandır belki, hep 155 kalacağım diye korktum yıllarca. Konudan saptım yine. Burada bile bir sürü şey yazıp "bu ne amk" deyip siliyorum, yani gönderdiklerim sözde mantıklı olanlar. Niye yazdığımı hiç bilmiyorum, bunu da göndermeyecektim ama nasıl olsa anonimim ne olacak. insanın anonimken bile içten içe başkalarındaki algısını düşünmesi de tuhaf. nys. buraya kadar okuduysanız bi faydam olsun en azından, geçen denk gelmişti: https://goo.gl/kyVyf2 nasıl sonlandıracağımı bilmiyorum, bari hızlı bi torrent bulayım da bi tane daha film izleyeyim.* iyi akşamlar.