6
benim lan bu.
sorsan sevmiyorum istanbul'u fakat gel gör ki, uzun yıllar kıbrıs'ta yaşayıp, kıbrıs şivesine alışan bünyeler gibi ben de istanbul insanı olmuşum işte bir şekilde. istesem de bunu üzerimden atamayacağım zira kişiliğimin oluştuğu bütün yıllar bu şehirde geçti. e haliyle, ben de buralı olmuşum. jargonu, dili, kültürü, yaşamıyla... evet itiraf ediyorum sözlük. sevmiyorum ama ben de bir istanbul adamı olmuşum.
kadıköy'e gitsek de, bir mercan'da yarım kokoreç yanında da duble midye tava gömsek. çıkışta alkım'a uğrayıp, kitap baksak. sonra nazım'da birer soğuk bira içsek belki. oradan da rıhtıma yürüsek şöyle; güzel bir kadıköy yağmuru ıslatsa ve hatta güzel bir denizden esen fırtınaya denk gelsek de şekilsiz rıhtım'a sığınsak. belki bir çılgınlık yapar karşıya geçeriz. vapurun motor sesinden birbirimize bağırarak konuşmak zorunda kalsak, martılara simit atsak. kaptan iki yılda yanaşsa eminönü'ne. iskeleye doluşan walking deadvari kalabalık boşalan koltuklarımızı işgal etse. sonra belki sirkeci'ye yürürüz, henüz karar vermedim.
ha tabii, sirkeci'ye sonra da gideriz ama galata'ya ve kulenin üzerindeki yazının altında fotoğraf çektirmeden dönersek, çok bozuşuruz, bilesin. hatta dönüşte de bir çılgınlık yapalım mı? galata'dan yukarı istiklal'e çıkalım, sonra stadın oradan dolmabahçe'ye ineriz. kadıköy'e geri beşiktaş iskelesi'nden döneriz hatta bu sefer.
tanım: hayatının büyük bölümünü istanbul'u ili sınırlarında geçirmiş, yosun ve karbonmonoksit kokulu güzel insandır.
-- spoiler -- bu arada ergenliğimi akmar'da çürüttüm hakikaten. böyle güzeş tespitler yapıp, ağlatmayın insanları.
--
spoiler --