1
-seni seviyorum ben! dedi.
bakakaldım ona.
****
onu ilk gördüğümde saçlarından güneş yansıyordu. yüzünde aptalca bir sırıtışla ismimi ünledi:
-zafer?
onu ilk gördüğüm günü asla unutmam.
hayatıma yeni biri dahil olmuştu. ve ben bir şekilde o insanın hayatımda önemli bir rol alacağını biliyordum.
belki de bir şekilde, onu o andan itibaren anlamaya başlamıştım.
insan geriye dönüp bakınca böyle rastlantılara kader diyesi geliyor. lakin iki insanın çok uzun süre neredeyse yan yana evlerde kalıp 10 yıl sonra tanışması, hem de birbirine en ihtiyaçları olduğu vakit..
insanın buna aşk diyesi geliyor.
aynı olmak.
aynı şarkılara aşık olmak.
aynı şeyleri istemek.
aynı şeylerden hoşlanmak.
ve aynı aşkı aramak.
bu kadar aynılık, keşke birlikteliği getirse diyorum bazen.
bu kadar "aynı" olduktan sonra aynı sabaha uyansam seninle.
aynı gecede üşüsem, aynı yıldızlara baksam.
biz onunla aslında birbirine çok yakın iki nota gibiydik. aynı şarkılarda dinlenmişti ezgimiz, aynı şarkıcı ünlemişti bizi, aynı anda.
ona uzaklığın hüznü basıyor gece gece yine.
aynı olup da olamamak böyle bir şey işte.
aynı olup da bir olamamak canını acıtan insanın.
bağırıp çağırasım var. yine.
gecenin huzurunu bozmak istemiyorum lakin. üzerine ince bir örtü sermiş. hava serin, üşümesin diye.
sigaramı içime çekiyorum şimdi.
onunla aynı sabaha uyanamıyorum, aynı güneşe lanet etmiyorum, ya da aynı zamanda seni seviyorum demiyorum bir başkasına belki. ama ben yanımda onu da yaşatıyorum.
biçare..
****
-seni seviyorum ben! dedi.
bakakaldım ona.
-ama.. diye devam etti.
o zaman bildim canımı acıtacağını yine.
-ama biz birlikte olamayız! dedi.
bakakaldım ona.
açıklama yapmadı bana. anladım.
içindeki sevincin bana ait olmadığını anladım.
uzunca baktım.
gözlerimi onda bırakıp, çekip gittim.
fakat akılda hep aynı soru:
aşk mümkün müdür hala?
#28146 raistlin |
14 yıl önce