52
canlı olduğun zamanları özlüyorum sözlük. başlıklar arasında insanların köpek gibi dalaştığı zamanları özlüyorum. sarhoş kafayla metudio yayını yaptığımız zamanları özlüyorum. tarayıcıyı açtığımda karşıma ilk olarak metusozluk.net'in çıktığı zamanları özlüyorum. devrim zirvelerini özlüyorum. sözlük insanlarıyla muhabbet etmeyi özlüyorum. ölü sözlük görünce üzülüyorum be sözlük. bir şekilde tekrar gelse de millet, eskiye biraz dönebilsek.
79
gerçekten çirkinim.
173
self rant mı denir ne denir, öyle birinci tekil şahıs ekleriyle dolu sıkıcı bir şey olacak bu. uyarıyı koyayım da ne olur ne olmaz.
son iki yıldır yaşadığım bir problemim var, ama öyle bir kısır döngü ki çözemiyorum. Lisede filan da çok sessizdim, iki yakın arkadaşım vardı ve onun dışında çok az kişiyle iletişim kurardım, ama en azından 25 kişiyi tanımak ve aralarında olmak zor bir şey değildi. Ama şu iki yıldır girdiğim hiçbir ortama uyum sağlayamıyorum, Dış görünüşümden hiç memnun değilim, muhabbetim de sıkıcı belki bu sebeplerden konuşmasam, kimsenin dikkatini çekmesem daha iyi olur gibi geliyor. Mecburen birileriyle konuşunca saçmalamamaya kasarken farkında olmadan tersliyorum sanırım, çok soğuk birisin diyorlar sonra da. bazen stres yapınca kaçıyorum hatta. Bi konuda sıkışınca, heyecanlanınca bir şekilde tüyüyorum oradan. Çok saçma farkındayım ama gitmiyor yani. Sunum yapacağım, bir telaş geliyor ortalara doğru, kapatıp konuyu bu kadar deyip bitiriyorum notumu alıp çıkıyorum dersten mesela. Yolda biri x nerede diye soruyor kesin yanlış cevap veririm, komik bir şey çıkar ağzımdan diye "bilmiyorum" diyorum. Birkaç kez kulüplere katılayım dedim onlarda da 15 dakika filan dayanabildim. Derslerde de asistanlar sırf üşengeçliklerinden hemen grup olun diyorlar quiz olacağı zaman, orada masanın altına saklanmak istiyorum. Ödevler hep grup ödevi. Oda arkadaşımla da işte o günkü 2-3 haber hakkında 5 dk konuşuyoruz, kendisine gıcık oluyorum.* "Sosyal" olmak zaten istemiyorum ama hiç olmazsa biri bir şey sorduğunda telaş yapmadan cevap verebilmek isterdim.
Onun dışında yalnız başıma olmak hoşuma gidiyor, sinema filan da daha keyifli böyle. Fazla gezmeyince burs kredi filan rahat yetiyor. Ama günlük hayat sorun işte. Anneme anlatsam tüm akrabalar hatta komşu teyzeler bile öğrenir, gel Bursa'da oku arabayı altına veririz geyiğine döner konu, okulun rehberlik merkezine gitsem ondan da çok çekiniyorum. Lise arkadaşlarım da arayınca ya dert anlatıyorlar ya da erkeklerle ilgili konuşuyorlar, ben derdimi anlatamadığım için buraya atarlı atarlı şeyler yazıyorum. Pasif agresif saçma sapan bir insana dönüştüm. Yani böyle hayalet gibi mal bir hayat yaşıyorum iki yıldır, en azından sözlük var da kimse kim olduğumu bilmeden saçmalayabiliyorum. Gerçi burada adımı soyadımı fotoğrafımı paylaşsam yine tanımaz kimse ya, neyse.
İzlemediğim dizi, film, dinlemediğim albüm, oynamadığım oyun, okumadığım kitap kalmadı*. Can sıkıntsından sol elimle de yazmayı öğrendim.** eh derslerim iyi ama her sabah uyanıp saçımı taramak, bir sürü insanla aynı ortamda ders dinlemek, mecburen konuşmak çok zor geliyor. Akşam 10'a kadar bir şekilde zaman geçiyor* ama ondan sonra yapacak hiçbir şey yok. Geceleri 3'e 4'e kadar uyuyamıyorum, Bazen 12 gibi uyuyabilirsem sabah 5'te uyanıp üç saat mutsuz bir şekilde havanın aydınlanmasını, günün başlamasını bekliyorum. Hani böyle tipler var ya, bir yandan lise öğrencilerine ders veren, 50 kulüpte aktif, sabahları spor yapan, müthiş sosyal, güzel/yakışıklı etc. işte onları kıskanacak enerjim bile yok. Hiçbir yeteneğim yok. Evet kimse yüzde yüz mutlu değil, evet herkes dertli, tek sorunu olan ben değilim ama insan bencil oluyor işte biraz. Bir şeyler değişsin diye öyle bekliyor. Herkes bu derece kendinden memnuniyetsiz ise nasıl milyonlarca yıldır türü devam ettirmişler kavrayamıyorum. Baya uzattım ha. Lise 1'de filan salaklaşır kızlar bu şekil genelde, ergenliğimi geç yaşıyorum sanırım. Boyum da geç uzamıştı zaten ondandır belki, hep 155 kalacağım diye korktum yıllarca. Konudan saptım yine. Burada bile bir sürü şey yazıp "bu ne amk" deyip siliyorum, yani gönderdiklerim sözde mantıklı olanlar. Niye yazdığımı hiç bilmiyorum, bunu da göndermeyecektim ama nasıl olsa anonimim ne olacak. insanın anonimken bile içten içe başkalarındaki algısını düşünmesi de tuhaf. nys. buraya kadar okuduysanız bi faydam olsun en azından, geçen denk gelmişti: https://goo.gl/kyVyf2 nasıl sonlandıracağımı bilmiyorum, bari hızlı bi torrent bulayım da bi tane daha film izleyeyim.* iyi akşamlar.
128
ilk seferinde heyecan yaptırandır.
ilk çığlığımı şurada atmıştım: #97427 ama şaka yollu yazınca kimse şeyine takmadı. bilale anlatır gibi anlatacam o yüzden.
onedio.com ve benzeri sitelerden "siksok burcu kadınının en muhteşem kadın olmasının 2345345 sebebi", "hangi büyük savaş komutanısınız" v.s biçiminde insanların kendilerini özel hissetme ihtiyacını sosyal medyadan gözüme gözüme sokmaları bazen en yakın arkadaşlarımdan tiksinme noktasına getiriyor. 7 milyar insandan birisin işte arkadaşım, seninle aynı burçtan üç aşağı - beş yukarı 583 milyon daha insan evladı var, ne kadar özel olabilirsin ya?
onedio.com azalmadan, bir anda, çabucak, acele acele bitsin istiyorum.
121
soldaki kalın yazılmış başlıkları oraya tutturan benim çünkü hepinizin format bilmenizi istiyorum.
122
Bugün rüyamda ailemin artık kendi evlerine gittiğini gördüm ama uyandım baktım ki hala evdeler, üzüldüm. Gitmediler diye üzülmem ayıp gibi geliyor ama bir yerden sonra yoruyorlar sözlük. Ben mi abartıyorum bilemedim ama artık aileyle aylarca yaşanmıyor sözlük.
117
uzun süredir yalnızım.yaklaşık 5 yıl.üstelik bu durum kendi tercihim.çoğu insan için affedilebilir bir çok sebepten en yakın arkadaşlarımla bile iletişimimi kestim.yeni insanlar hep var oluyor ama benim onlarla konuşabilecek hiçbir şeyim yok.çoğundan ilk dakikada uzaklaşmak istiyorum.insanlar nedense benimle iletişim kurmak istiyorlar.sanırım sakinliğim dikkat çekici.fakat benim onlarla konuşabilecek hiçbir şeyim yok.neden bilmiyorum..ne hissediyorsam kendi içimde kalıyor.heyecan,üzüntü..paylaşabileceğim kimse yok.görünen o ki olsun da istemiyorum.babamı kaybettiğimde 9 yaşındaydım.o günden sonra konuşabileceğim bir şeyim kalmadı.hatırlıyorum kız arkadaşlarım konuşurken keşke bende konuşacak bir şeyler bulabilsem de sıkılmasalar benden diye düşünürdüm.lise bitene kadar bir şekilde idare ettim.sonra tamamen koptum.bazi gunler 100.yila babami son gordugum yere gidiyorum.babami hem cok seviyorum hem ona cok kızgınım.Allah ailemi benden almasın.ben bir daha bu acıyı hissetmeyi istemiyorum.bir daha biri gidecekse bu ben olayım.başka bir şey istemiyorum
#98836 fiction |
9 yıl önce
97
canım çok fena pişmaniye istedi.
#90603 nihil |
10 yıl önce
83
yıllardır sürekli birlikte takıldığım arkadaşlarımın bazı tavırları fevkalade batıyor artık bana, hayır kötü insanlar oldukları için değil ama ya onlar değişti ya ben değiştim ya da arkadaşlıklar miadını dolduruyor bilemiyorum. insan birlikte gülüp, birlikte dertlendiği insanların başarılarına da sevinebilmeli sözlükcüğüm, sen gururluyken birinin yüzüne baktığında o iğrenç, pis, sahte gülümsemeyi görüyorsan yara alıyor her şey, hukukunuz zedeleniyor, gözlerdeki kıskançlık tüm yaşanmışlığı geri dönüşümsüz olarak bozuyor.
74
hani böyle çok sevimli bir çocukla karşılaşınca, yanağından makas alasınız filan geliyor bir coşku sergiliyorsunuz ya, o bana olmuyor işte "napıyon len küçük"ten öteye geçiremiyorum o hissiyatımı, çocukları sevmediğimden değil ama korkutucu geliyorlar bana. kendimi eksik ve yalnız ve odun hissediyorum bu sebepten.
33
- oturup tek başıma içki içip sarhoş olup eskiden kaybettiğim şeyleri düşünmekten manyakça bir şekilde hoşlanıyorum, sık sık yapıyorum.
- hiç hazzetmediğim insanlara karşı yakınmış gibi davranmak zorunda kalıyorum, ve bundan hiç sıkıntı duymuyorum.
- iki senedir tartıya çıkmıyorum çünkü göreceğim sayının beni mutsuz edeceğine eminim.
- kendimle barışık bir insanmış gibi davranmaya çalışıyorum. halbuki yalan.
- saçlarımın dökülüyor olmasından nefret ediyorum.
- aile bağlarının insanları nadiren güçlendirdiğini ve genellikle de ayakbağı olduğuna inanıyorum. muhtemelen kendi sikindirik aile yapımdan kaynaklanıyor.
- yazın toplu taşıma araçlarına binmekten nefret ediyorum.
- mümkün olursa terbezlerimi aldırmak istiyorum.
- mümkün olursa tüm insanların terbezlerini aldırmasını istiyorum.
1
küçükken küçük hüsamettin adlı karakter beni korkuturdu hep..
35
küçükken arka odada canavar değil rambo yaşadığını sanardım.
13
küçükken kağıt yerdim ve bu benim bağımlılığımdı. tadı en güzel olan bildiğin beyaz kağıt. renkli olanlar bi garip oluyor. hala arada nostalji yaparım.
bi de merak ettiğimden kedi maması yedim bi kere. hiç tavsiye etmiyorum.
#3400 alice |
14 yıl önce
85
endingunplannedin yazdıklarına ekleyecek bir lafım yoktur, kendisi duygulara tercüman olmuştur.
ek olarak; odtü'yü yıllarca kazanmak istemiş, kazanmış ve büyük hayallerle gelmiştim, 4 yılın sonunda çok büyük hayal kırıklığına uğradım sözlük. gerek buranın dışarıdan farklı duyulan, içeride de sahteliği görülen düşünce yapısı olsun, gerek bölümüm olsun hayal kırıklığına uğradım. bir bölüm bu kadar dışlanır, önemsenmez, dalga geçilir ve o mesleğin insanların gözünde nerelerden gelip ne hallere kadar düştüğünün kanıtı olur.
bölümdeki salak rekabet, birbirinin arkasından iş çevirme yüzünden insanlardan ve özellikle hemcinslerimden nefret eder hale geldim. 4 yılın sonunda ileride irtibatta kalacağım maksimum 3-5 kişiden başka herkesten kurtulduğuma seviniyorum. ha onlar da bana bayılmıyorlardı tabii. ama üniversitede artık iki yüzlülük, yalakalık görmekten kurtuluyorum. ileride de daha çok göreceğim ama en azından 4 sene boyunca tepkisiz, nötr kalmaya çalıştığım şu ortamdan kurtuluyorum.
yine de kampusumu, o üç beş kişiyle yaşadığım anıları, hoş vakitleri özleyeceğim.